Terapia akceptacji i zaangażowania (ACT)

Terapia ACT wykorzystywana jest w leczeniu wielu zaburzeń psychicznych, m.in. depresji, zaburzeń lękowych, PTSD, zaburzeń odżywiania czy uzależnień oraz chorób psychosomatycznych. Terapia ACT nie ma ograniczeń wiekowych, jest odpowiednia zarówno dla młodzieży i osób dorosłych oraz osób w podeszłym wieku. Popularność tego rodzaju terapii wciąż rośnie. Amerykańskie Towarzystwo Psychologiczne umieściło ACT na liście „terapii opartych na dowodach”.

W badaniu, o którym chciałaby wspomnieć, porównano skuteczności tradycyjnej terapii poznawczo-behawioralnej (CBT) i ACT. Uczestnicy cierpiący na zaburzenia lękowe i depresję zostali przebadani przed i po terapii oraz po półtora roku od jej zakończenia. Wyniki wskazują, że obie interwencje były równie skuteczne w krótkim okresie: w utrzymywaniu poprawy w zaburzeniach depresyjnych i lękowych oraz w ogólnym funkcjonowaniu.

Terapia ACT jest również skuteczna w leczeniu zaburzeń psychicznych i zaburzeń związanych z uzależnieniami. Sednem ACT stosowanym w leczeniu uzależnień jest kierowanie ludzi do zaakceptowania popędów i objawów związanych z nadużywaniem substancji (akceptacja) oraz wykorzystanie elastyczności psychologicznej i interwencji opartych na wartościach w celu zmniejszenia tych popędów i objawów (zaangażowanie).

Terapię ACT stosuje się w leczeniu zaburzeń odżywiania. Terapia ta ma na celu pomóc pacjentom w zaakceptowaniu niewygodnych doświadczeń wewnętrznych przy jednoczesnym zaangażowaniu w zachowania zgodne z wartościami życiowymi. Terapia ACT zmniejsza objawy choroby i pozytywnie wpływa na akceptację siebie i swojego ciała.

Istnieje 6 podstawowych etapów terapii ACT

• Pierwszym etapem terapii ACT jest kontakt z chwilą obecną osiągany głównie poprzez ćwiczenia mindfulness. Na tym etapie uczysz się być obserwatorem zdystansowanym do tego, co dzieje się w Twoim umyśle i ciele.
• Drugą fazą jest akceptacja, czyli dążenie do przyjęcia myśli o sobie i własnych odczuć, których nie można w pełni kontrolować, zaprzestanie ich zwalczania (zmiana lub niereagowanie na nie), traktowanie myśli jako słów, a słów jako dźwięków, co pozwala na ich wyciszenie.
• Trzeci etap polega na dyfuzji. Uczysz się rozumieć różnice pomiędzy Tobą, a swoimi myślami, wyobrażeniami, uczuciami oraz pomiędzy myślami, wyobrażeniami, uczuciami a światem rzeczywistym.
• Czwarta faza obejmuje osobę jako kontekst – proces świadomości siebie oraz perspektywę, z której doświadczane jest życie.
• Piąta i szósta faza polega na wyznaczeniu kierunku działania. Moim zadaniem jest pomóc Tobie w odkryciu własnego systemu wartości, dokonaniu wyboru i osiąganiu konkretnych celów. Istota tych dwóch ostatnich etapów polega na działaniu.

W terapii akceptacji i zaangażowania (ACT) wykorzystuje się wiele ćwiczeń doświadczeniowych, aby zmniejszyć siłę destrukcyjnych procesów psychicznych, behawioralnych i emocjonalnych. Nie traktuje się jednak tych procesów jako “objawów”, które można “wyleczyć”. Uznaje się je raczej za normalną część życia każdego człowieka. Terapia akceptacji i zaangażowania (ACT) pomaga uświadomić sobie trudne uczucia i myśli oraz pogodzić się z nimi. Uczy też, jak być życzliwym dla siebie, jak żyć tu i teraz oraz działać zgodnie z własnymi wartościami.

Wiedza, że ​​pewnego dnia umrzemy jest dla nas zarówno przekleństwem, jak i błogosławieństwem. Czujemy presję upływającego czasu. Chcemy żyć pełnią życia.

Jak właściwie żyje większość z nas?

Kupujemy wiele rzeczy, aby czuć się dobrze, lecz wciąż jesteśmy nienasyceni, chcemy więcej i więcej. Komunikujemy się z wieloma osobami – online, w domu, w pracy – ale czujemy się samotni. Mamy dostęp do wszelkiego rodzaju przyjemności – napojów, filmów, hazardu, gier, internetu, muzyki – i to za mało. Nic z tego nie zaspokaja naszego pragnienia sensu i celowości.

Poświęcamy czas i energię na zdobycie odpowiedniego wykształcenia i odpowiedniej pracy, na kupno domu, odpowiedniego samochodu, odpowiednich ubrań. Wierzymy, że gdy w końcu będziemy mieć to wszystko, wówczas znajdziemy się na właściwym miejscu. Wtedy zaczniemy żyć.

Życie jednak zaczyna się teraz. Tu i teraz. Nikogo z nas nie będzie za jakieś dziewięćdziesiąt lat. Jak spędzimy pozostały czas?

Na zakończenie poproszę Cię, abyś odpowiedział(a) na trzy zasadnicze pytania:

• Jak będę rozwijać relacje przyjacielskie i miłosne?
• Jak będę pozytywnie wpływać na świat?
• Jak będę dawać i znajdować radość?

Gdy szczerze odpowiesz na te pytania Twoje życie będzie zorganizowane wokół głębokiego, wiodącego celu. Możesz sprawić, by w Twoim życiu chodziło o coś więcej.